Bulterier.

Długość życia: 8-12 lat
Pies wzrost: -
Pies waga: 25-39 kg
Suka wzrost: -
Suka waga: 25-39 kg


Jest to pies żywiołowy, inteligentny, zrównoważony i godny zaufania. Bardzo aktywny, potrzebuje przestrzeni ( najlepszy jest ogród ) i wiele uwagi. Jego włos wymaga delikatnego szczotkowania i kąpieli dwa razy do roku, zwłaszcza jeśli pies żyje w mieszkaniu. Użytkowość: stróż, przewodnik, pasterz, ochrona.

Długość życia: 8-12 lat
Pies wzrost: 62-68 cm
Pies waga: 38-48 kg
Suka wzrost: 56-64 cm
Suka waga: 33-39 kg


Jest to pies żywiołowy i skory do zabawy, jest idealnym psem dla rodziny i przywiązuje się bardzo do dziec. Woli otwarte przestrzenie, ale przyzwyczaja się również do życia w mieszkaniu. Musi być wychowany z czułością. Nie wymaga on szczególnej pielęgnacji poza czesaniem. Użytkowość: pasterz, ochrona, obrońca, przewodnik niewidomych.

Owczarek Francuski beauceron.

Długość życia: 14-16 lat
Pies wzrost: 65-70 cm
Pies waga: ok. 50 kg
Suka wzrost 61-68 cm
Suka waga: ok. 30 kg



Jest to pies bardzo pracowity i odważny, jednak nerwowy i chętny do gryzienia, gdy ktoś obcy go zdenerwuje. Bardzo inteligentny, zaciekle broni swojego pana. Należy unikać osobników bojaźliwych. Przystosowuje się do życia w mieszkaniu. Nie wymaga on szczególnej pielęgnacji. Użytkowość: ochrona, przewodnik niewidomych, obrońca.

Owczarek Belgijski

Owczarek Belgijski to pies przewodnik, do towarzystwa, ochronny i obrońca :))
Jest to pies bardzo łakomy, dlatego trzeba mu wydzielać jedzenie, żeby nie przytył.
Jest to pies bardzo harmonijnie kształtny, wpisane w kwadrat; równy grzbiet, lekko opadający zad.
Jego wysokość w kłębie wynosi :
pies: 61 - 65 cm . suka: 56 - 61 cm.
Waży ok. 30 kg.
Jego głowa jest długa, wąska, kufa zwężająca się lekko trufli nosa; grzbiet nosa prosty, stop lekko zaznaczony.
Jego oczy są średniej wielkości, w kształcie migdała, zazwyczaj ciemnobrązowe.
Uszy ma szpiczaste, trójkątne, średniej wielkości.
Ogon ma średniej długości, mocno owłosiony, noszony nisko.

Pudel duży.

Pudel to rasa łącząca w sobie inteligencje , elegancje i dostojność. Pod obfitym włosem kryje się pies harmonijnie zbudowany, umięśniony i sprężysty. Jego chód powinien być lekki i taneczny. Jest niezwykle wesoły i chętny do zabawy, a jeśli dołączymy do tego dużą łatwość uczenia się i umiejętność współpracy z człowiekiem, to mamy psa prawie idealnego.
Zaleta, ale jednocześnie wadą pudla jest jego upór. Dlatego juz małe słodkie szczeniątko powinno poznać zasady dobrego wychowania aby w przyszłości nie "weszło właścicielowi na głowę".
Niespożytą energie pudel najlepiej wyładuje w czasie długich spacerów lub aktywnej zabawy.

Niech nikogo nie zmyli jego salonowa uroda, jest to również świetny stróż i obrońca wyposażony w pokaźne szczęki. Talent i zalety pudli zostały docenione w niesieniu pomocy osobom niepełnosprawnym oraz w dogoterapii. A świetny węch i rodowód psa myśliwskiego czyni go wspaniałym ratownikiem oraz psem policyjnym. 
Od niedawna polscy i amerykańscy naukowcy prowadzą badania wykorzystujące psi węch w celu wykrywania nowotworów we wczesnym stadium, pozwalającym na całkowite wyleczenie. Część z tych badan prowadzonych była na warszawskiej uczelni SGGW. Liderką w tej metodzie była amerykańska suka rasy Pudel Duży o wdzięcznym imieniu "Shing Ling -hua" - potrafiła ona wykryć zmiany chorobowe w 90 % przypadków. 

Pudle to psy bardzo żywiołowe, chętnie uczące się kuglarskich sztuczek i stąd często wykorzystywane są w cyrkach, widowiskach i teatrach. 

Ze względu na rodzaj włosa ( podobny do ludzkiego) jest to rasa świetnie nadającą się dla alergików, gdyż nie powoduje uczuleń. Jednak pielęgnacja pudla nie należy do najłatwiejszych i dlatego decydując się na te rasę musimy wybrać czy chcemy mieć psa tzw rodzinnego czy chcemy mieć psa wystawowego. Nie ma co ukrywać, ze ta druga wersja wymaga dużych nakładów pracy , czasu oraz wielu profesjonalnych kosmetyków pielęgnacyjnych.
Ale nawet pudelek "kanapowy" wymaga częstego czesania i strzyżenia, gdyż jego sierść bardzo szybko rośnie i ma tendencje do kołtunienia się. 

Pudel to ulubieniec salonów fryzjerskich. Oswojony z zabiegami pielęgnacyjnymi już od pierwszych tygodni swojego życia, przyjmuje je jako cos naturalnego. A czas jaki właściciel poświęca na czesanie i kąpiele wzmacnia więź miedzy nimi. Większość pudli to psy, które uwielbiają prezentować swoja urodę, są łase na pochwały. Lubią być w centrum zainteresowania. Wśród takich właśnie psów, należy szukać przyszłych championów. 
Wyróżniamy trzy uznane fryzury wystawowe: "na lwa", "nowoczesna" oraz "angielska". 

Poza tymi strzyżeniami, możemy stylizować go wg. własnych upodobań i fantazji. Fryzura tzw "domowa" wymaga najmniej pracy . Jest szczególnie polecana dla psów, mieszkających w rodzinie z dziećmi, lubiącej ruch, a także dla psów które biorą udział w zawodach agility.

Jest to rasa wyjątkowo zdrowa i długowieczna. U Pudla Dużego należy zwrócić uwagę na stawy biodrowe oraz możliwe tendencje do skrętów żołądka jak u większości dużych ras. U Pudli Miniaturowych i Toy możemy spotkać się z takimi schorzeniami jak: epilepsja, wypadanie rzepki kolanowej czy choroby oczu. U wszystkich trzeba kontrolować stan zębów - zapobiegać gromadzeniu sie kamienia specjalnymi gryzakami lub pastami do zębów dla psów. 

Pudle występują w sześciu odmianach kolorystycznych: biały, czarny, brązowy, czerwony, morelowy i srebrny.
Wyróżniamy cztery rozmiary pudli - Pudel Duży (45-62cm), Pudel Średni (35-45cm), Pudel Miniaturowy (28-35cm), Pudel Toy (24-28cm). Oficjalny wzorzec rasy dotyczy Pudla Średniego. Wszystkie cztery odmiany powinny mieć taka sama budowę i proporcje, ale różną wielkość.

Pudel Duży jest najbardziej zrównoważony i dystyngowany. Pudel Toy i Miniatura to pieski delikatne o lekko zadziornym charakterze, które rozmiękczają serca ludzi , a swoja wielkością i zachowaniem zachęcają do przytulania i noszenia na rekach. Pudel Średni to idealne połączenie pudla dużego i miniaturowego, dlatego od tej odmiany wyszedł wzorzec.

Pudel to stara francuska rasa, prawdopodobnie pochodząca od Barbeta. W XVI-wiecznych starodrukach wychwalana za umiejętności myśliwskie, zarówno na ladzie jak i w wodzie. Najchętniej były używane do polowań na zwierzynę wodna - małe kaczki -canichon, stąd francuska nazwa pudla "caniche". Kiedy salony arystokracji otworzyły swoje podwoje, rasa ta zmieniła przeznaczenie, i tak odeszły w zapomnienie ich talenty łowieckie, a stały sie one psami do towarzystwa.
W Anglii klub pudla istnieje od 1876r. Pierwsze pudle były średniego wzrostu, na początku XX w pojawiła sie odmiana miniaturowa, a pudel Toy jest oficjalnie zarejestrowany od 1984r.
Najwcześniejsze wzmianki o pudlu w Polsce dotyczą "Bielika", który był psem królewicza Zygmunta, późniejszego króla Zygmunta Starego. 

Rasa bardzo popularna w latach 70-tych, w późniejszych latach wyparta została przez nowo powstałe rasy psów. Obecnie pudle powracają do łask, ponieważ zaczęto doceniać ich naturalną budowę, towarzyskie usposobienie i wszechstronność.

Cane Corso.

Rasa wywodzi się od dawnych molosów rzymskich podróżujących wraz z legionami rzymskimi podbijającymi coraz to nowe tereny. Później hodowane były do pilnowania domostw i dobytku; jako psy do polowania na grubego zwierza (miały go wytropić i zatrzymać); jako psy służbowe do pogoni za zbiegłymi więźniami. Pełniąc rolę "stróża gospodarstwa" pomagały pędzić bydło na pastwiska i z powrotem do domu, którego nocą broniły stojąc na straży spokojnego snu włoskiego farmera.

Cane corso jest psem pogodnym, żywiołowym i chętnym do współpracy.

Z budowy mocny, muskularny, grubej kości z elegancką dużą głową. Ma budzić zachwyt i respekt, sprawiać wrażenie silnego, sprawnego gladiatora, a nie zapaśnika sumo.

Temperament mają umiarkowany. Łatwo jest je pobudzić jak i wyciszyć. To pies bardzo "plastyczny" psychicznie.

Cane corso będzie takim psem na jakiego go wychowamy. Można stworzyć groźnego psa, można też przytulankę, choć dla właścicieli będzie zawsze przyjacielem, kumplem i obrońcą.

Mając silny instynkt terytorialny świetnie sprawdza się w stróżowaniu posesji. Po wyjściu za ogrodzenie zachowuje się jak pies towarzysz - otoczenie jest raczej dla niego obojętne, tłum, osoby obce również. Niemniej w sytuacji zagrożenia reaguje szybko i bez wahania.

Ze względu na wszechstronne użycie rasy w dawnych czasach warto zobaczyć co naszego psa bawi, co lubi robić i wykorzystać to. Z cane corso można ćwiczyć prawie wszystkie sporty, agility, frisbee, flyball, cani-cross, obedience, ślady, PT, szkolenie obronne, ciągnięcie ciężarów (weight pulling). Oczywiście nie każdy CC polubi każdą z tych dyscyplin i może nie będzie zawsze na podium, ale na pewno dużo radości sprawi nam i naszemu psu szkolenie go!

Jako młody pies CC czasami robi wrażenie lękliwego, ale wyrasta z tego z wiekiem. Nie można go wtedy zmuszać do niczego, raczej przekonywać, wzmacniać pozytywnie. Ważna jest socjalizacja. To co szczeniak zobaczy do 3-4 miesiąca zapamięta na zawsze, także negatywne skojarzenia.

Cane corso nie nadaje się do szkoleń siłowych i brutalnych. Zamyka się wtedy w sobie i po jakimś czasie kary przestają na niego działać, a on i tak osiągnie swoje. Należy dotrzeć do psa, nawiązać z nim kontakt i więź -wtedy on zrobi dla nas wszystko. Oczywiście nie jest to rasa która bezmyślnie i mechanicznie wykonuje polecenie po 100 razy. Wykona je chętnie i dokładnie, jednak po kilku razach da do zrozumienia całym sobą: "sorry koleś, nudzisz mnie!"

Szkolenie CC to duża radość i przyjemność dla psa i właściciela. Jest to molos więc "myśli" co czasami przeszkadza w szkoleniu nieprzywykłym do tego typu psów treserom. Są dość szybkie i zwinne, z dużym zapałem do pracy - jeśli go wychowamy na psa aktywnego.

W Stanach Zjednoczonych cane corso służą w policji, w Holandii jest suka przyuczona do dogoterapii, w Finlandii spotkałem psa szkolonego na wyszukiwanie ludzi zagubionych w lesie - to naprawdę wszechstronna rasa.

W stosunkach z innymi zwierzętami nie ma raczej konfliktów, choć na pewno łatwiej jeśli od początku je znają, niemniej wszystkie zwierzęta w domu uznają za swoje stado, dbając o nie i pilnując. Chętnie bawią się z innymi psami, nawet małych ras, dogadując się z nimi bez problemów.

Jeśli chodzi o dzieci -są doskonałymi opiekunami. Znoszą cierpliwie zabawy dzieci często na nich leżących, są bardzo delikatne jakby wiedziały, że mają do czynienia z kruchą istotą. Co ciekawe zaobserwować można, iż dla naszych pociech są właśnie bardziej opiekunami niż towarzyszami ich zabaw.

Cane corso ma stosunkowo niewielkie potrzeby. Krótki włos nie wymaga szczególnej uwagi. Żywienie może być suchą karmą lub pokarmem naturalnym (osobiście stosuję mieszany). Podobnie jak szczenię każdej szybko rosnącej dużej rasy potrzebują w młodym wieku odżywek wapniowych i mineralnych, ale bez przesady.

Nie ważne gdzie i na ilu metrach kwadratowych żyje CC, ważne, że ze swoim ukochanym Panem. W bloku czy w domu mając możliwość wybiegania się i zabawy będzie szczęśliwy. Przy zapewnieniu mu ciepłej budy i zwiększeniu ilości energii w pokarmie może żyć na dworze cały rok.

Nawet początkujący właściciel da sobie radę z cane corso, lecz polecam "psie przedszkole" od 3 miesiąca życia. Ułatwia ono nawiązanie kontaktu i nici porozumienia z naszym podopiecznym.

Podsumowując: Cane corso to pies dla osoby zrównoważonej, szukającej przyjaciela oraz obrońcy domu i własnej osoby. Dla kogoś kto lubi kilka razy w tygodniu zażyć trochę ruchu na świeżym powietrzu, nie straszny mu długi spacer, bądź trenowanie któregoś z psich sportów.

Beagle.

Beagle jest inteligentnym przedstawicielem psów myśliwskich – gończych. Pochodzi z Anglii. Psy tej rasy wyhodowano w VIII wieku po to, aby samodzielnie wyszukiwały i tropiły zwierzęta w lesie. Uwielbiają szukać zawsze i wszędzie w zespole pobratymców. Nie znoszą samotności i nieróbstwa.
Beagle można polecić osobom dojrzałym, które kochają psy, mają dla nich dużo czasu i cierpliwości. Optymalne warunki, to domek jednorodzinny z dobrze ogrodzoną działką, gdzie zawsze ktoś jest. To nie jest rasa dla zapracowanej rodziny z małym dzieckiem, mieszkającej w centrum miasta. Beagle nie mogą nic nie robić. Nie powinno się ich zostawiać samych w domu, który nie ma wyjścia na ogród. 
Beagle jest piękny. Uroczy, wesoły, wdzięczny, pogodny, zawadiacki, odważny, inteligentny, do tego niewysoki, o krótkiej sierści i rozumnym spojrzeniu.
Te wszystkie cechy paradoksalnie mogą stać się źródłem jego nieszczęścia... Jeśli trafi do właściciela, który wie o nim tylko tyle, ile napisano powyżej.
Jego wyraźnie ukształtowany charakter, odwaga i potrzeba niezależności to cechy które potrafią sprawić właścicielom sporo kłopotów. Beagle wymaga od swojego właściciela zrozumienia jego potrzeb i partnerstwa, a nie bezwarunkowej dominacji i podporządkowania.
Zdaniem niektórych specjalistów pierwszych osiem miesięcy życia psa równa się trzynastu pierwszym latom życia człowieka. Czyli mniej więcej od narodzin do okresu dojrzewania. Roczny pies jest już w pełni rozwinięty fizycznie, umysłowo i płciowo. Jeśli był właściwie wychowywany, teraz nadszedł czas na czerpanie przyjemności z posiadania zdrowego, mądrego i ułożonego psa, który okres niefrasobliwości ma już za sobą.
Jeśli popełniliśmy wychowawcze błędy, jest jeszcze czas na ich naprawienie. Ale nigdy nie czyńmy tego zbyt radykalnie. Pies przyzwyczaił się już do pewnych reguł, potrzebuje czasu, żeby zrozumieć zmiany w naszych reakcjach. Jest odporniejszy na choroby, mniej narażony na urazy. Nadal należy mu się nasza troska i opieka, by żył długo i szczęśliwie.
Chociaż uważa się go za psa predestynowanego do życia w złaji, beagle może być bardzo szczęśliwy jako pies domowy, pod warunkiem jednak, że zapewni się mu odpowiednią ilość aktywności fizycznej. Beagle jest psem niezwykle ciekawskim i zawsze gotowym, by sprawdzić, co jest za ogrodzeniem, dlatego spacery są ważną zmianą otoczenia.
Inteligentne, bardzo chętne do zabawy i do partnerowania swemu panu. Ich charakter opisuje się często jako połączenie silnej osobowości i myśliwskiej natury, co sprawia, że gdy tylko będzie miał tylko taką możliwość, na pewno sam chętnie wybierze się na spacer. Dlatego mocne, wysokie ogrodzenie oraz cierpliwy właściciel są tak istotne. Jako psy przystosowane do życia w złaji, beagle uwielbia towarzystwo i nie lubią być zostawiane samotnie. Z tego powodu nie nadaje się dla rodzin, które opuszczają dom na dłużej niż dwie, trzy godziny.
Mimo iż beagle jest z natury przyjazny, nie oznacza to, że będzie cierpliwym asystentem i towarzyszem dla małego dziecka. Pies potrzebuje czasu właściciela przeznaczonego wyłącznie dla niego, a w domach z małymi dziećmi główna uwaga rodziców poświęcana jest właśnie im. Beagle będzie czuł się odtrącony, niechciany i w konsekwencji bardzo nieszczęśliwy. Pies tej rasy może być polecany dla rodzin ze starszymi dziećmi (10-12 lat i więcej).
Dorosły beagle mierzy 33 - 40 cm i może być umaszczony jasno-żółto i biało lub tricolor. Wzorzec rasy nie określa maksymalnej wagi, jednak dieta psów powinna być pod kontrolą ze względu na tendencję do tycia.
Beagle nie wymaga skomplikowanych zabiegów, tym niemniej staranna pielęgnacja i co najważniejsze regularne, codzienne ćwiczenia (co najmniej jedna godzina dziennie) są nieodzowne dla zdrowia i dobrego samopoczucia psa., Beagle lubią domowy komfort i poświęcaną mu uwagę, są najszczęśliwsze gdy mieszkają w domu razem ze „swoją" rodziną. Oczywiście złaję można trzymać w osobnym pomieszczeniu. Wszystko jest kwestią preferencji i osobistego wyboru właścicieli. Ważne jest także, by jeszcze przed zakupem psa wiedzieć, czego oczekuje się od beagla i co będzie my w stanie w nim zaakceptować.
Poniższe pytania pozwolą ci odpowiedzieć sobie na pytanie, czy beagle jest odpowiednim psem dla ciebie.
- Beagle nie lubią być pozostawione same sobie i szybko się nudzą. Czy będzie w domu ktoś, kto przez większą część dnia dotrzyma psu towarzystwa?

- Twój ogród musi być dobrze ogrodzony, jeśli zamierzasz mieć beagla. Czy twój ogród jest bezpieczny?
- Beagle ma naturę psa myśliwskiego. Czy jesteś w stanie zaakceptować i poradzić sobie z instynktem psa, jeśli czasami może to oznaczać, że nie przyjdzie on na wezwanie?
Beagle jest psem dosyć zdecydowanym i psotnym. Np. uchylona furtka będzie zapewne wspaniałą okazją do zwiedzenia okolicy, powstaje więc pytanie, czy wszyscy członkowie rodziny będą zawsze czujni i nie będą stwarzać sytuacji, gdy pies może polecieć do kumpli?
- Beagle jest psem bardzo aktywnym. Czy ty i twoja rodzina jesteście także wystarczająco aktywni?
Być może zapoznałeś się ze standardami rasy, ale to jeszcze nie gwarancja, że twój pies te standardy będzie spełniał. Nie ma psów idealnych, ale dobrze jest móc porozmawiać z hodowcą o słabościach i "mocnych stronach" psa. Miejsce zakupu psa powinno być gruntownie przemyślane i aby uniknąć rozczarowań i nieszczęścia jedynym słusznym rozwiązaniem jest zakup szczeniaka z dobrej, sprawdzonej hodowli.

Cocker spaniel angielski.

Cocker spaniel angielski, to niewielki, zgrabny, radosny pies myśliwski, o pięknej głowie z długimi uszami i wyrazistymi oczami. Stworzony został do pomocy myśliwemu w wypłaszaniu z zarośli ptactwa i drobnej zwierzyny , oraz aportowania postrzałków z wody.

Dziś jest to przede wszystkim uroczy pies wystawowy i do towarzystwa, lecz nie wolno zapominać o jego wrodzonej pasji łowieckiej......
Cocker z natury jest wesoły, łagodny i niehałaśliwy. Doskonale znosi podróże. Jest czysty, bardzo inteligentny i nadzwyczaj szybko się uczy.

W mieszkaniu zajmuje mało miejsca, nie bywa uciążliwy; zaszyje się w kąt, tak, że jego obecność jest mało odczuwalna; jednak gdy tylko go przywołamy, momentalnie jest przy nas, radośnie merdając ogonkiem, co jest dla tej rasy charakterystyczne i szczególnie ważne np. przy ringowej prezentacji na wystawie.

Obecnie hodowcy coraz częsciej zaprzestają kopiowania ogonkow u cockerowych szczeniat, a cocker z długim ogonkiem zyskał jeszcze na urodzie.......
Cocker spaniel może być idealnym kompanem do zabaw dla starszych dzieci, pod warunkiem, że jego opiekun od początku będzie z nim postępował konsekwentnie i poświęcał mu dziennie około 1,5 godziny na spacery i wykonywanie ćwiczeń, np aportowania różnych przedmiotów, co spaniele wręcz uwielbiają..... Ich pasją jest pływanie, dlatego podczas naszych wypraw za miasto i na urlopie, należy zapewnić cockerowi możliwość swobodnego korzystania z kapieli w czystej wodzie .
Na spacerach cocker z wielkim upodobaniem buszuje w zaroślach,jest wulkanem energii, pełen inwencji i temperamentu . 
Po powrocie z polowania, lub spaceru, dużo czasu poświęca swojej toalecie,wyciągając zębami z sierści grudki błota, czy śniegowe kulki, oraz przyczepione do włosów kawałki gałązek i liście.....
Jego efektowna szata - z długimi frędzlami na uszach, łapach , pod brzuchem i na ogonie, - wymaga starannej pielegnacji- czesania i szczotkowania - conajmniej 2-3 razy w tygodniu , oraz okresowego fachowego strzyżenia i trymowania (około 5 razy w ciągu roku , a u psów wystawowych- jeszcze częściej.

Chyba żadna rasa nie posiada tyle różnorodnych kolorystycznych odmian, co cocker spaniel angielski........ 
Pod względem umaszczenia cocker spaniele dzielą się na 2 grupy : 
1/ cockery "jednomaściste " : czarne, złote, czarne-podpalane , czekoladowe, czekoladowe -podpalane i sobolowe (w różnych wariantach nasycenia koloru) 
2/ cockery " kolorowe " , czyli łaciate i przesiane , o bardzo szerokiej gamie kolorystycznej, gdzie na białym tle są kolorowe łaty lub przesianie. 
Dzisiejsze spaniele, hodowane w przemyślanych skojarzeniach, nie przejawiają w swoim zachowaniu nieuzasadnionej agresji, co niestety zdarza się jeszcze u tych, niewiadomego pochodzenia, rozmnażanych bez kontroli, tzw. " porodowodowych", lub " bez papierów ", kupowanych na wszelkiego rodzaju targowiskach i u przygodnych " pseudohodowców ". 
Dlatego bezpieczniejszym zawsze bedzie zakup szczenięcia z udokumentowanym pochodzeniem , ze sprawdzonej hodowli. 

Nie jest to rasa , którą można trzymać w kojcu, a wręcz karygodne jest trzymanie cockera na łańcuchu " przy budzie ".

Na ogół cocker cieszy się dobrym zdrowiem, jednak , jak każda rasa, ma i on " słabsze punkty " , którymi są oczy i uszy, wymagajace u tej rasy szczególnej pielegnacji.
Relacje cockera z innymi psami i domowymi zwierzakami zazwyczaj są bardzo dobre. Przeciętna długość życia to około 10-12 lat.

Jack Russell Terrier

Jack Russell Terrier - Jedna z ras psów należąca do grupy terierów w sekcji teriery krótkonożne. 


Rasa ta, uznawana dopiero od połowy lat 90., została wyhodowana przez szkockiego pastora Jacka Russela. Człowiek ten słynął z zamiłowania do polowań i psów, a w szczególności terierów. Rasa ta została wyhodowana przede wszystkim do polowań na lisy.


Charakteryzują się odwagą, przydatną w poszukiwaniu zwierząt, które można wypłoszyć z nor. Zacięte w polowaniu, szczególnie w grupie (potrafią nawet powalić dzika). W Irlandii często używane na wsi do tępienia szczurów i pilnowania obejścia (są bardzo czujne). Właśnie w Irlandii rozgrywane są co roku zawody Jack Russeli w łapaniu szczurów w stodołach. 




Pies ten słynie z przyjaznego usposobienia w stosunku do ludzi. Kiedy dostaje jakieś zadanie, realizuje je z zapalczywością. Atrakcją jest dla niego pościg za szybko poruszającym się celem. Najlepiej małą piłka lub freesbee. 


Sierść jest biała ze znaczeniami brązowymi, rudobrązowymi lub czarnymi (najczęściej znaczone są głowa i grzbiet). Występują również całkiem białe. Szata musi być ostra, ze względu na jej rodzaj występują odmiany:

krótkowłosa - włos któtki, przylegający;

złamana - włos średniej długości, układający się w jednym kierunku, twardy - "dziczy";

szorstkowłosa - włos dosyć długi, ułożenie w różnych kierunkach. 


Psy tej rasy są mało wymagające w utrzymaniu i pielęgnacji. 


W Polsce bardzo rzadko spotykane, najczęściej występują na Wyspach Brytyjskich: Szkocja, Irlandia, Walia.

West highland white terrier

West highland white terrier - jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów krótkonożnych.

Wywodzi się od cairn terriera - psa o rudo-brązowej sierści oraz teriera szkockiego. Wśród tych ras czasami rodziły się osobniki białe, które nie brały udziału w polowaniach, ponieważ uważano, że się do nich nie nadają.

Białe teriery zaczęto selekcjonować na początku XIX wieku, ale pierwsze wzmianki o nich pochodzą już z XVII wieku. Niektóre źródła podają, że pomysłodawcą tej rasy był pułkownik Edward Donald Malcolm z Poltalloch, który rzekomo zastrzelił swojego psa podczas polowania, gdyż pomylił go z lisem, a po tym przykrym wypadku stwierdził, że trzeba stworzyć nową rasę selekcjonując i krzyżując ze sobą wyłącznie białe egzemplarze.

Budowa 

• Głowa: czaszka lekko wypukła i stosunkowo szeroka, stop zaznaczony. Kufa dość krótka, w żadnym wypadku nie powinna być zbyt spiczasta. Szczęki mocne, zgryz idealny nożycowy. Uszy małe, trójkątne, u dorosłych psów bezwzględnie stojące. W okresie wymiany zębów najpóźniej dochodzi do postawienia uszu u młodego psa.
• Nos powieki i fafle muszą być dobrze pigmentowane tzn. w kolorze czarnym.
• Tułów mocno zbudowany (pies-bardziej krępy, suka-delikatniejsza). Grzbiet prosty, zad solidny.
• Ogon jak najbardziej prosty, nie cięty. Powinien mierzyć 12-15cm.
• Ruch wydajny i swobodny. Kończyny powinny być stawiane prosto przed siebie. Tylne kończyny powinny poruszać się sprężyście i być elastyczne w stawach skokowych i kolanowych. Chód sztywny lub krowi (zarzucanie łapami) są niepożądane. Westie zawsze jest energiczny i rzadko się męczy.
• Oczy jak u większości psów, ciemnobrązowe.

Szata i umaszczenie 

• Szata włos jest szorstki trudny do trymowania , podszerstek obfity.
• Umaszczenie umaszczenie jest czysto białe. Małżowiny uszu i brzuch są lekko szare. Pożądane są także czarne opuszki i pazury.

Pielęgnacja 

Wymaga regularnego trymowania sierści. Gęsta szata wymaga starannej pielęgnacji. West wystawowy musi być trymowany, a nie obcięty. Zalecane jest również stosowanie środków wybielających sierść.

West highland white terrier jest to pies energiczny, odważny, uparty i pewny siebie. Jest ruchliwy, wierny i towarzyski, lubi zabawy, przywiązuje się do bliskich, akceptuje dzieci. Może być agresywny w stosunku do innych psów. Jest to rasa, która jest spotykana w takich konkurencjach jak agility, obedience i dogdancing.

Jamnik szorstkowłosy

Jamnik szorstkowłosy to najmłodsza odmiana jamnika wyhodowana na początku XX wieku, najprawdopodobniej przez skrzyżowanie jamnika krótkowłosego ze sznaucerami oraz terierami. Podobnie jak jamnik krótkowłosy jest uparty i ma bardzo silny instynkt.

Jamnik szorstkowłosy króliczy jest głównie psem myśliwskim, tzw. norowcem. Ta odmiana jamnika jest wykorzystywana do wypłaszania królików z nor. Są to niezwykle inteligentne psy. Mają najbardziej wyczulony instynkt łowiecki ze wszystkich odmian jamnika.

Kynologia

Kynologia to nauka o psach.

Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego podaje: "kynologia - nauka o psie, jego hodowli i tresurze". Jest to jednakże określenie zarówno ogólne (nauka o psie) jak i uszczegóławiające (hodowli i tresurze) w sposób, z jakim trudno się dziś zgodzić. Czym innym bowiem jest chów, czym innym hodowla, podobnie jak tresura iwychowanie. Zawężanie więc pojęcia kynologii, do tychże dwóch pojęć sugeruje albo "wąskość" pojęcia (czemu przeczy pierwsza część definicji), albo też nadaje akurat tym dwu aspektom nadmierne znaczenie. Uwzględnić bowiem należy zarówno aspekt psa jako zwierzęcia (z punktu widzenia choćby biologii czy weterynarii), jak też i szerokie spektrum jego związku z człowiekiem.

Reasumując przyjąć należy, iż kynologia obejmuje te zagadnienia innych nauk, które pośrednio lub bezpośrednio odnoszą się do psa, jak również bada związki pomiędzy nimi bazując na psie jako podmiocie i przedmiocie tych badań - przy czym przesądza to o uznaniu kynologii jako odrębnej dziedziny wiedzy, nie zaś sztucznie wyodrębnionych zagadnień innych nauk.

Aktualnie kynologia powiązana jest najbardziej z:

• biologią - w tym zwłaszcza z takimi jej dziedzinami jak genetyka, fizjologia, anatomia i etologia;
• weterynarią.

W węższym pojęciu kynologia zajmuje się całokształtem zagadnień związanych z psem rasowym. Ponieważ szereg tych zagadnień jest umownych, powstało wiele organizacji prowadzących bardziej czy mniej rzetelne prace badawcze z dziedziny kynologii i propagujących swe osiągnięcia poprzez regulowanie hodowli psów rasowych (system tzw. ocen hodowlanych), tworzenie i modyfikację wzorców ras psów oraz inne formy (np. publikacje prasowe).

Na świecie działa wiele stowarzyszeń kynologicznych regionalnych i krajowych. Część z nich zrzeszonych jest w federacjach międzynarodowych. Największe z nich to FCI, Federación Canina Internacional (F.C.I.), ACE oraz UCI. W Polsce działa kilka stowarzyszeń kynologicznych, m.in. Związek Kynologiczny w Polsce, będący członkiem FCI, Polska Federacja Kynologiczna będąca członkiem F.C.I. oraz Polski Klub Psa Rasowego będący członkiem ACE. W Stanach Zjednoczonych działa również wiele organizacji kynologicznych, m.in. AKC,CKC.

źródło wikipedia.pl